Μετά την παγκόσμια κοινωνικοοικονομική κρίση των τελευταίων ετών, όπου η κατάργηση του Glass-Steagall Act, το οποίο θεσπίστηκε από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ μετά την κρίση του 1929, οδήγησε σε ριζικές αλλαγές στον τραπεζικό τομέα, οι τράπεζες πλέον δεν διαχωρίζονται σε Επενδυτικές και Αποταμιευτικές.
Αυτή η αλλαγή δημιούργησε πρωτοφανείς μεταβολές στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας. Παράλληλα, η πανδημία του Covid-19 εξαπλώθηκε ραγδαία λόγω των εκτεταμένων μεταφορικών δικτύων και της ψηφιοποίησης του εμπορίου, των υπηρεσιών και γενικά της παγκόσμιας κοινωνίας.
Αυτή η πανδημία ανέδειξε για πρώτη φορά τις δυναμικές επιπτώσεις της Κίνας και της Ινδίας, οι οποίες σχημάτισαν έναν ισχυρό συνασπισμό. Ο συνασπισμός αυτός έχει σημαντικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία και προάγει την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία πλέον εφαρμόζεται σε πολλούς τομείς, όπως η εκπαίδευση, οι υπηρεσίες, η εργασία, η αγροτική οικονομία και ο πολιτισμός.
Η παγκοσμιοποίηση επιφέρει την ανάδυση των τοπικών κοινωνιών, καθώς η τοπικοποίηση και η συμμετοχή γίνονται δυνατές μέσω της ενδυνάμωσης της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών. Οι πολίτες πλέον είναι όχι μόνο πολιτικά υποκείμενα, αλλά και οικονομικά (ως καταναλωτές), καθώς και περιβαλλοντικά (ως «environmental citizens»). Οι παραγωγοί είναι πλέον και καταναλωτές (prosumers), και έτσι τα παραγωγικά συστήματα συνεργάζονται στενά με την κατανάλωση.
Τα συστήματα αυτά ενδέχεται να εμφανίζουν και βιομηχανική ή συλλογική μορφή. Η συλλογική κατανάλωση συνδέεται με την παροχή υπηρεσιών, όπως οι μεταφορές στις πόλεις (π.χ. το Μετρό), που συχνά έχουν διατροπικό χαρακτήρα. Στην Αττική, για παράδειγμα, το θέμα είναι υπό εξέλιξη. Επιπλέον, η συλλογική κατανάλωση αφορά και τομείς όπως η υγεία, η εργασία και κατάρτιση, ο πολιτισμός, ο καθαρός αέρας, και το ασφαλές περιβάλλον. Αυτές οι έννοιες βρίσκονται σαφώς ενσωματωμένες στις Οδηγίες για την Εφαρμογή των Δεικτών Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals, SDGs), τις οποίες έχουμε δεσμευτεί να εφαρμόσουμε.
Η Διεθνής Κοινωνιολογική Ένωση (ISA) προωθεί την έννοια της Δημόσιας Κοινωνιολογίας ως μέσο οργάνωσης και εφαρμογής των SDGs, διοργανώνοντας τα Διεθνή Φόρα κάθε δύο χρόνια και τα Παγκόσμια Κογκρέσα κάθε τέσσερα χρόνια (ISA – International Sociological Association, RC26 Sociotechnics – Sociological Practice).
Είναι σημαντικό να συμμετέχουμε στον διάλογο για την κοινωνική αλλαγή και για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Μερικά γενικά αποδεκτά θέματα που συμφωνούν όλοι είναι το Δημογραφικό, το Μεταναστευτικό, η φυγή του ελληνικού ανθρώπινου κεφαλαίου, η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, η διαχείριση του τουρισμού, η ενεργειακή ένδεια των νοικοκυριών, η έλλειψη κοινωνικής κατοικίας, η κρίση στην αποταμίευση, τα προβλήματα των νέων και των γυναικών (βία), καθώς και η υγεία στην κοινότητα, η οποία δεν λειτουργεί επαρκώς. Όλα αυτά τα θέματα σχετίζονται με το κόστος της κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία προέκυψε μετά την ένταξή μας στην ΕΕ, χωρίς ωστόσο να έχουμε τις κατάλληλες βάσεις οργάνωσης, όπως το Κοινωνικό Ταμείο με ξεκάθαρους κωδικούς στους ΟΤΑ για την αποδοτική λειτουργία του.
Η κοινωνιολογία αποτελεί τη βάση λειτουργίας της διοίκησης στις χώρες με τις οποίες έχουμε κοινή οικονομική πολιτική. Ωστόσο, η διοίκηση που υποστηρίζει την εσωτερική αγορά απαιτεί τη λειτουργία υπηρεσιών που ενισχύουν την παραγωγική δυναμική, είτε αφορά την αγορά εργασίας είτε το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο πλέον βρίσκεται στα χέρια του συστήματος που επιτρέπει την κεφαλαιοποίηση των συνταξιοδοτικών ταμείων (Pension Capitalism), τα οποία, ειδικά στη Σκανδιναβία, επενδύουν σε επιχειρήσεις.
Η ψηφιοποίηση των σχέσεων μεταξύ πολιτών και ΟΤΑ βρίσκεται σε μια φάση εμπιστοσύνης, που επιτρέπει τον σχεδιασμό και τις επενδύσεις στη γνώση και στην καινοτομία. Η εκπαίδευση, σε αυτό το πλαίσιο, επιτρέπει την ανάδυση αξιών σε περιοχές που ελέγχουν την εδαφικότητα και το κόστος αναπαραγωγής της γνώσης και της εργασίας, αντλώντας ταλέντα από παντού. Όπως συνέβαινε στην Κλασική Αθήνα, την Πέλλα, την Κόρινθο, την Κνωσσό, την Αλεξάνδρεια και την Πέργαμο, η γνώση και η τεχνική με την οικονομία των επισκεπτών σε μια σύνθεση δεξιοτήτων, επιτρέπουν τη δημιουργία νέων συστάδων (clusters).
Η διαρκής κινητικότητα και η νέα δυναμική που αναδύεται από αυτή τη διαδικασία ενισχύουν την αισιοδοξία ότι τα πράγματα αλλάζουν και αποκτούν νέα προοπτική, αρκεί η εμπιστοσύνη να εδραιωθεί στις κοινότητες που μπορούν να αναπτύξουν συνεργατικότητα. Η διαγενεακότητα αποτελεί βασική στόχευση των Δεικτών Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs).
